Dag 16: Oost-Afrika

De grootste worsteling in dit gebied is slecht bestuur, dit zorgt voor meer etnische conflicten, onbetaalbare medische diensten, werkeloosheid en een tragisch gebrek aan voedsel, onderdak en kleding veel te veel mensen. Het onvermogen om eten op tafel te zetten — zeker voor hun kinderen — weegt zwaar op de ouders.

Militante Moslims hebben recent grote gebieden onrustig gemaakt. Al-Shabab opereert voornamelijk vanuit Somalië en Soedanese  troepen vanuit Khartoum.

Somalië en Sudan zijn twee van de meest disfunctionele landen in Afrika. Piraterij langs de kust van Somalië is berucht en de strijd van Eritrea met tirannen is zo slopend dat het een van de meest arme en beperkte landen is in Afrika. Afgezien van de opmerkelijke stedelijke groei, worstelt het grootste deel van Oost-Afrika nog steeds onder de armoedegrens.

Meer dan 750.000 Somaliërs leven momenteel als vluchteling in Kenia en Ethiopië. Meer dan drie miljoen Somaliërs zijn geëmigreerd naar Kenia en er leven meer dan 4,5 miljoen Somaliërs in Ethiopië. Somaliërs hebben grote invloed in die regio.

De percentages lopen sterk uiteen. Moslims vormen 11% van Kenia, 14% van Uganda, 34% van Ethiopië, 35% van Tanzania, 97% van Soedan en 99,8% van Somalië. Hoewel de groei niet zo snel gaat als wel eens door de aanhangers beweert wordt, bezetten Moslims steeds vaker belangrijke regeringsposities. Ze zijn ook nauw betrokken bij de scheepvaart- en transportindustrieën.

De gematigde Shafi wetsschool van de Sharia-wetgeving domineert in Oost-Afrika en wordt sterk toegepast in Somalië. Sudan volgt de striktere Maliki Sharia-wetgeving.

Er zijn minderheden van niet-soennieten in de hoofdsteden en in Zanzibar. Aan de de kust van Tanzania leven de Ibadi, de Ismaili, en de Twelver Shias.

Drie vormen van Islam hebben eeuwenlang naast elkaar bestaan: de klassieke Islam (volgens de Shafi Sharia-wet), soefisme en Swahili-islamitische gebruiken.

Het conservatieve Qadiriyya Soefi-broederschap en het Noord-Afrikaanse Shadhiliyya Soefi-broederschap zijn dominant geweest. Beiden waren instrumenteel in het verspreiden van de Islam op grote schaal na de Europese koloniale bezetting.

De Somalische Al-Shabab beweging en andere jihadisten zijn in gewelddadige strijd met alle drie de traditionele Moslimstromen, en vooral met het Christendom. Soefisme is bijna helemaal uitgeroeid in Somalië.

Het Christendom vormt 40% van Oost-Afrika. Maar grote gebouwen en hoge opkomsten camoufleren een oppervlakkigheid die veroorzaakt wordt door buitenlandse “Welvaartsevangelie” op televisie en in megakerken. Er is grote behoefte aan Bijbels discipelschap onder de jongere generatie.

Het Christendom groeit, zelfs in het geheim in Somalië, maar dat geldt ook voor de verwestersing en individualisering die door Amerikaanse televangelisten wordt bepleit. Zendelingen zijn welkom in Kenia maar in Tanzania, Zuid-Sudan en Ethiopië worden ze beperkt en in Soedan, Somalië en Eritrea worden ze niet toegelaten.

Televisie-, radio- en internetevangelisten zijn vrij om te prediken, en levende lokale gemeenten evangeliseren zowel in het Engels als in de handels- en moedertaal.

De vervolging van degenen die uit de Islam tot Christus komen varieert sterk. Van geweld in Somalië, tot verwerping in Tanzania, tot intense afkeuring in steden in Kenia of Ethiopië.

Alleen Soedanese en Somalische overheden vervolgen actief bekeerlingen. Sommige landen proberen pluralisme en tolerantie bevorderen en verbieden de wispelturige praktijk van religieuze volkstelling.

• Bid om de bevrijding uit de greep van geweld, mishandeling en heersende angst.
• Bid om vrede en stabiliteit in de regio waardoor meer mensen van Jezus kunnen horen.
• Bid dat sjeiks en imams Jezus zullen volgen en hun gemeenschap ertoe zullen leiden om hetzelfde te doen.