De laatste vijand die tenietgedaan wordt, is de dood. (1 Korinthe 15:26)
Lees verder Romeinen 8:35—39.
De laatste vijand die tenietgedaan wordt, is de dood. (1 Korinthe 15:26)
Lees verder Romeinen 8:35—39.
Goed leven is de manier om goed te sterven. De dood is niet onze eerste vijand maar de laatste. Laten we op volgorde tegen onze tegenstanders vechten en ze elk op hun beurt overwinnen. Vechten en overwinnen, vertrouwend dat Hij die altijd bij ons is geweest en zelfs nu met ons is, ook met ons zal zijn tot het einde. Let op, lieve vrienden — hierin ligt de smaak van de gedachte — het is onze laatste vijand.
Stel je de dappere soldaten voor bij de slag van Waterloo. Veel lange en vermoeiende uren hadden ze oog in oog gestaan met de vijand. De strijd had al zo lang geduurd en was zo vaak weer opgelaaid dat het leek dat ze tegen een stroom van legers vochten, dat ze tientallen strijden gestreden hadden. Keer op keer waren ze blijven staan als muren van steen. Stel je dan voor dat de commandant dan aan kan kondigen dat ze nog maar één aanval van de vijand moeten verduren.
Hoe blijmoedig staan ze dan in het gelid! Hoe dapper worden de vlakken dan gevormd! Hoe stevig staan hun voeten dan op de grond! Ze zeggen, “laten we vast staan als een muur van steen, laat niemand ook maar even inkrimpen want dit is het laatste wat de vijand kan doen. Hij zal het moeilijk maken, maar hij zal snel niet meer in staat zijn om iets te doen en het veld overlaten aan ons.”
De laatste vijand! Soldaten van Christus, wekken deze woorden je niet op? Wees moedig, Christen, moedig. Hierna zal het tij keren. Het is de hoogste golf die je nu overspoeld. Wees moedig, mens, de nacht eindigt. Je hebt het donkerste uur bereikt, de morgenster daagt al! Nu je sterft, begin je te leven. De laatste vijand is overwonnen. Komen de tranen niet in je ogen als je denkt aan het dragen van je laatste verleiding? We geven er weinig om wie de vijand is, als hij maar overwonnen wordt en als hij maar de laatste is.
Goed leven is de manier om goed te sterven. De dood is niet onze eerste vijand maar de laatste. Laten we op volgorde tegen onze tegenstanders vechten en ze elk op hun beurt overwinnen. Vechten en overwinnen, vertrouwend dat Hij die altijd bij ons is geweest en zelfs nu met ons is, ook met ons zal zijn tot het einde. Let op, lieve vrienden — hierin ligt de smaak van de gedachte — het is onze laatste vijand.
Stel je de dappere soldaten voor bij de slag van Waterloo. Veel lange en vermoeiende uren hadden ze oog in oog gestaan met de vijand. De strijd had al zo lang geduurd en was zo vaak weer opgelaaid dat het leek dat ze tegen een stroom van legers vochten, dat ze tientallen strijden gestreden hadden. Keer op keer waren ze blijven staan als muren van steen. Stel je dan voor dat de commandant dan aan kan kondigen dat ze nog maar één aanval van de vijand moeten verduren.
Hoe blijmoedig staan ze dan in het gelid! Hoe dapper worden de vlakken dan gevormd! Hoe stevig staan hun voeten dan op de grond! Ze zeggen, “laten we vast staan als een muur van steen, laat niemand ook maar even inkrimpen want dit is het laatste wat de vijand kan doen. Hij zal het moeilijk maken, maar hij zal snel niet meer in staat zijn om iets te doen en het veld overlaten aan ons.”
De laatste vijand! Soldaten van Christus, wekken deze woorden je niet op? Wees moedig, Christen, moedig. Hierna zal het tij keren. Het is de hoogste golf die je nu overspoeld. Wees moedig, mens, de nacht eindigt. Je hebt het donkerste uur bereikt, de morgenster daagt al! Nu je sterft, begin je te leven. De laatste vijand is overwonnen. Komen de tranen niet in je ogen als je denkt aan het dragen van je laatste verleiding? We geven er weinig om wie de vijand is, als hij maar overwonnen wordt en als hij maar de laatste is.
Ter overdenking
Christus’ veteranen waren kalm wanneer ze zich voorbereidden om te strijden tegen de laatste vijand (2 Timotheüs 4:6—8; 2 Petrus 1:12—15). “God zij dank, Die ons de overwinning geeft door onze Heere Jezus Christus” (1 Korinthe 15:57). Hebben wij dezelfde houding tegenover onze dood?
Preek 721, 18 november 1866
Beschikbaar gesteld door Day One
Ter overdenking
Christus’ veteranen waren kalm wanneer ze zich voorbereidden om te strijden tegen de laatste vijand (2 Timotheüs 4:6—8; 2 Petrus 1:12—15). “God zij dank, Die ons de overwinning geeft door onze Heere Jezus Christus” (1 Korinthe 15:57). Hebben wij dezelfde houding tegenover onze dood?
Preek 721, 18 november 1866
Beschikbaar gesteld door Day One
