Ik ben met Christus gekruisigd; en niet meer ik leef, maar Christus leeft in mij; en voor zover ik nu in het vlees leef, leef ik door het geloof in de Zoon van God, Die mij heeft liefgehad en Zichzelf voor mij heeft overgegeven. (Galaten 2:20)
Ik ben met Christus gekruisigd; en niet meer ik leef, maar Christus leeft in mij; en voor zover ik nu in het vlees leef, leef ik door het geloof in de Zoon van God, Die mij heeft liefgehad en Zichzelf voor mij heeft overgegeven. (Galaten 2:20)
Toen de wekker vanmorgen om 4:59 ging, dacht ik een fractie van een seconde aan de volkomen werkelijkheid van het sterven en het staan voor een volkomen heilige God met niets om me aan te bevelen dan mijn eigen leven.
De gruwel hiervan werd alleen overtroffen door een flits van de werkelijkheid: Jezus stierf voor dit moment.
Toen was het weg.
Mijn eerste gevoel was: Dit is de essentie van wat er gebeurt als iemand bekeerd wordt. Dit is hoe ontdekt wordt dat Jezus Christus de werkelijkheid is. Dit is hoe iemand Christus lief krijgt. Plotseling, voor het eerst, zien en voelen ze met de ogen van hun hart de onmiskenbare realiteit van het ontmoeten van God met een schuldig geweten.
De impact van dat beeld is verwoestend. Het zorgt er voor dat ze weten dat een Middelaar hun enige hoop is. Als ze alleen staan, met niets om hen aan te bevelen dan hun eigen zondige leven, dan zijn ze volkomen verloren. Als er enige hoop is voor de eeuwigheid in de aanwezigheid van deze God, dan hebben we een Verlosser, een Plaatsvervanger, een Redder nodig.
Op dit moment van verschrikkelijke crisis straalt er niets dan het Evangelie van Jezus Christus — “Die mij heeft liefgehad en Zichzelf voor mij heeft overgegeven.” In de fractie van de seconde voordat Hij er was, mocht ik wat zien van de alles verzwelgende duisternis en de afschuw van het oordeel — geen theologische conclusie, niet een zomaar een rationele conclusie, niet zomaar een gedachte, maar een glimp met het innerlijke oog vol wetenschap, gevoel en zekerheid.
Onze God is een verterend vuur. Hij kan het kwaad niet zien. We zijn volkomen verloren. Mijn schuld was zo groot, zo echt en zo onbetwist in die fractie van een seconde dat er niet eens de minste mogelijkheid was voor een verontschuldiging. Het was plotseling, allesomvattend en oneindig hopeloos.
Dan is Jezus alles wat telt. O Christus! O Christus! Kan mijn hart de golf van dankbaarheid omvatten?! O Gift van God, mijn enige dringende Behoefte.
Toen de wekker vanmorgen om 4:59 ging, dacht ik een fractie van een seconde aan de volkomen werkelijkheid van het sterven en het staan voor een volkomen heilige God met niets om me aan te bevelen dan mijn eigen leven.
De gruwel hiervan werd alleen overtroffen door een flits van de werkelijkheid: Jezus stierf voor dit moment.
Toen was het weg.
Mijn eerste gevoel was: Dit is de essentie van wat er gebeurt als iemand bekeerd wordt. Dit is hoe ontdekt wordt dat Jezus Christus de werkelijkheid is. Dit is hoe iemand Christus lief krijgt. Plotseling, voor het eerst, zien en voelen ze met de ogen van hun hart de onmiskenbare realiteit van het ontmoeten van God met een schuldig geweten.
De impact van dat beeld is verwoestend. Het zorgt er voor dat ze weten dat een Middelaar hun enige hoop is. Als ze alleen staan, met niets om hen aan te bevelen dan hun eigen zondige leven, dan zijn ze volkomen verloren. Als er enige hoop is voor de eeuwigheid in de aanwezigheid van deze God, dan hebben we een Verlosser, een Plaatsvervanger, een Redder nodig.
Op dit moment van verschrikkelijke crisis straalt er niets dan het Evangelie van Jezus Christus — “Die mij heeft liefgehad en Zichzelf voor mij heeft overgegeven.” In de fractie van de seconde voordat Hij er was, mocht ik wat zien van de alles verzwelgende duisternis en de afschuw van het oordeel — geen theologische conclusie, niet een zomaar een rationele conclusie, niet zomaar een gedachte, maar een glimp met het innerlijke oog vol wetenschap, gevoel en zekerheid.
Onze God is een verterend vuur. Hij kan het kwaad niet zien. We zijn volkomen verloren. Mijn schuld was zo groot, zo echt en zo onbetwist in die fractie van een seconde dat er niet eens de minste mogelijkheid was voor een verontschuldiging. Het was plotseling, allesomvattend en oneindig hopeloos.
Dan is Jezus alles wat telt. O Christus! O Christus! Kan mijn hart de golf van dankbaarheid omvatten?! O Gift van God, mijn enige dringende Behoefte.
Beschikbaar gesteld door DesiringGod.org
