Dit is een betrouwbaar woord en alle aanneming waard dat Christus Jezus in de wereld gekomen is om zondaars zalig te maken, van wie ik de voornaamste ben. Maar daarom is mij barmhartigheid bewezen, opdat Jezus Christus in mij, de voornaamste van de zondaars, al Zijn geduld zou tonen, tot een voorbeeld voor hen die later in Hem zouden geloven tot het eeuwige leven. (1 Timotheüs 1:15-16)
Waar zijn de Christelijke studies?
In de New York Times stond pas een paginagrote advertentie van de Columbia University. Ze adverteerden voor zeven studierichtingen waarmee je een Master of Arts in Liberal Studies kon halen: Amerikaanse studies, oudheid studies, Oost Aziatische studies, Islamitische studies, Joodse studies, Mediëvistiek en Zuid Aziatische Studies. Richard John Neuhaus zag deze advertentie en schreef er een column over. Hij vroeg, waar zijn de Christelijke studies? Oudheid… Islamitisch… Joodse…, maar nee geen Christelijke studies.
Hij overdenkt vier mogelijke oorzaken en concludeert het volgende:
De nervositeit wordt veroorzaakt door het besef dat er een heleboel mensen zijn die echt in het Christendom geloven. De universiteit is een kosmopolitische ruimte waar “religieuze tradities” kunnen worden onderworpen aan kritische onderzoeken maar ze worden niet onderwezen alsof ze, nou, je weet wel, waar kunnen zijn. Zelfs in religieuze studies kunnen docenten die Hindoe, Boeddhist zijn of geloven in mystieke kristallen, openlijk hun geloof belijden. Moslims en vaak ook Joden kunnen dat ook. Niemand vind hun “bekeren” een probleem. Dit is anders bij Christenen. Er wordt gevreesd dat het Christendom te serieus genomen wordt. De afwezigheid van Christelijke studies in het Columbia-programma, zo blijkt, is geen belediging voor het Christendom. Wie een ander geloof heeft, heeft misschien een reden om beledigd te zijn.
Ik denk dat hij gelijk heeft. We leven in een land waar de opkomende vooroordelen en discriminatie tegen het Christendom een teruggegeven eerbetoon zijn. Het is een eer. Door eerlijk en openlijk naar het Christendom te kijken en het aandacht te geven maakt seculiere mensen nerveus. Niet alleen omdat er zoveel mensen zijn die geloven dat het echt waar is, maar ook omdat ze geloven dat het waar is voor iedereen!
Het Christendom is een bekerende religie
Christenen geloven dat iedereen gezondigd heeft tegen de enige Heilige God, Die Zijn enige Zoon naar de wereld gestuurd heeft om eens en voor allen te sterven — in de plaats van zondaren — zodat iedereen die berouw heeft en gelooft, verzoend zal worden met God en het eeuwige leven heeft. Zij die dit niet doen vergaan.
Zo was het vanaf het begin. Het Christendom werd gezien als een bekerende religie. Het probeerde bekeerlingen te winnen van alle andere religies omdat er naast Jezus “geen andere Naam is gegeven waardoor wij zalig moeten worden.” (Handelingen 4:12)
De Farizeeër Saulus, die later de zendeling Paulus werd, zag dat al heel vroeg. Hij zag het Christendom als een bedreiging voor zijn eigen religie, daarom viel hij het Christendom aan met een enorme ijver — tot de onbetwiste waarheid overwon en hem tot de grootste bekeerling maakte die het Christendom ooit heeft gekend.
Paulus’ bekering was voor jou persoonlijk
Vandaag wil ik met jullie nadenken over het verhaal van Paulus’ bekering. Ik wil dat je alle delen van zijn bekering vanuit een speciale hoek bekijkt — namelijk, dat deze bekering voor jou persoonlijk was. Dat is, Gods ontwerp van de bekering van Paulus is er om jou hoop te geven voor jouw bekering en de bekering van mensen die je graag bekeerd ziet.
Ik wil zeker weten dat je dit ziet. Kijk naar 1 Timotheüs 1:16. Paulus zegt, “Maar daarom is mij barmhartigheid bewezen, opdat Jezus Christus in mij, de voornaamste van de zondaars, al Zijn geduld zou tonen, tot een voorbeeld voor hen die later in Hem zouden geloven tot het eeuwige leven.” Met andere woorden, God had jou op het oog toen Hij Paulus redde. Dat is een geweldige gedachte. Maar dat is wat er staat. God redde Paulus voor jou bestwil. Zodat je de “overvloedige genade” (1:14), Goddelijke “genade” en volmaakte geduld zou zien en bemoedigd en hoopvol zou worden voor je eigen verlossing en het verlossing van anderen.
Laten we dus teruggaan naar Handelingen 9:1-19 zodat we vanuit dit perspectief naar Paulus’ bekering kunnen kijken. Hoe ging het en waarom bemoedigde het mij?
1. De bekering van een ijverige tegenstander
De bekering van Paulus was de bekering van een volkomen toegewijde tegenstander van het Christendom.
Wat Lukas benadrukt
Lukas benadrukt dit. In Handelingen 8:3 zegt hij, “En Saulus begon de gemeente te verwoesten: hij ging de huizen binnen, sleepte mannen en vrouwen mee en leverde hen over in de gevangenis.”
Dan in Handelingen 9:1–2 zegt Lukas dat Paulus de Christenen niet zomaar bedreigde, hij “brieste van dreiging.” Het was alsof vervolging de lucht was die hij ademde. Het was niet iets kleins of een bijzaak in zijn leven. Het ging recht naar de kern van wie hij was als Farizeeër. Christendom met zijn boodschap van redding door geloof zonder verdienstelijk werk zou van Paulus’ religieuze prestaties een berg afval maken (Filippenzen 3:7-8) en dit zou het einde betekenen van zijn trots.
Dus Paulus brieste van dreiging en moord tegen de Christenen. Hij bracht de vervolging zelfs tot 240 kilometer noordelijk van Damascus en was van plan de Christenen naar Jeruzalem te brengen zodat ze daar gestraft konden worden.
Wat God ons wil laten zien
Dit is het soort mensen waarvan niemand bekering verwacht. Zijn verzet is te diep en te duidelijk. Zoveel van zijn leven werd bedreigd als het Christendom waar zou zijn! En hij had zo’n publieke positie dat het volkomen vernederend zou zijn om van gedachten te veranderen en te ondersteunen wat hij bestreden had. Het zou zijn als een Molly Yard die pro-life zou worden en reddingen zou gaan uitvoeren. Of Madalyn Murry O’hair die in Jezus gaat geloven en publiek gebed zou bemoedigen. Of Saddam Hussein die bekeerd werd en een zendeling werd naar de Moslims in Saoedi-Arabië.
Dus wat God ons in deze bekering wil laten zien, is dat de meest onwaarschijnlijke mensen bekeerd kunnen worden en bekeerd zijn. Gods genade en macht zijn niet beperkt tot de mensen die voor het Christendom opgevoed zijn door een goede familie, een kerkgenootschap of die moreel heel netjes leven. De grootste van de zondaren was bekeerd. En dat betekend hoop in het evangeliseren en hoop in je eigen wankele wandel met de Heere.
2. Plotseling en onverwacht
Het tweede wat opvalt aan de bekering van Paulus is dat het plotseling en onverwacht gebeurde.
Vers 3: “En terwijl hij onderweg was, gebeurde het dat hij dicht bij Damascus kwam. En plotseling omscheen hem een licht vanuit de hemel.” Het kwam, zoals we zeggen, zomaar uit de lucht vallen.
Hoe Paulus zijn eigen ervaring beschrijft
Soms zijn er mensen die proberen aan te tonen dat Paulus al een lange tijd gekweld werd door een slecht geweten omdat hij bij de steniging van Stefanus had gestaan (Handelingen 7:58; 8:1). Maar dat is niet wat Paulus ons verteld over zijn eigen ervaring. Als hij zijn eigen verhaal verteld in Galaten 1:13-14, zegt hij gewoon dat hij ontzettend ijverig was voor de traditie van zijn voorvaderen en dat hij in het Jodendom meer vorderingen maakte dan zijn tijdgenoten. En wanneer hij zijn getuigenis verteld in Handelingen 23 zegt hij dat hij met een “volkomen zuiver geweten gewandeld” had tot op die dag.
Nergens linkt Paulus zijn bekering aan enig voorbereidend werk van God in zijn leven. Hij ziet zijn bekering niet als het hoogtepunt van een lang proces waarin God hem overtuigde van zonde, hem zijn leven liet zien of hem beangstigde met de dood en de hel. Al deze dingen zullen in een ogenblik gebeurd zijn, er was geen lang proces. De bekering was plotseling en volkomen onverwacht.
Wanhoop niet
Dit betekend dat we niet moeten wanhopen voor degenen die geen tekenen van voorbereiding op bekering vertonen. Het is een vergissing te denken dat gebeden voor anderen alleen effectief zijn als ze onmiddellijk ingang vinden in een soort openheid, interesse of geestelijke gevoeligheid. Paulus stond niet open, was niet geïnteresseerd en was niet geestelijk gevoelig. Hij was volkomen gesloten, volkomen overtuigd dat het Christendom niet waar was en hij was geestelijk dood was door de overtredingen en de zonden zoals hij zegt in Efeze 2:1.
Hij was nog niet “rijp voor de oogst” zoals we zeggen. Hij was nog mijlenver van de oogst. Hij was hard, droog en verschrompeld. Wat er met Paulus gebeurde was plotseling en volkomen onverwacht, en dat betekend dat hetzelfde bij anderen kan gebeuren. We blijven bidden en we blijven de waarheid in liefde spreken.
3. Een werk van Gods soevereine genade
Paulus’ bekering was een werk van Gods soevereine genade.
Jezus nam het helemaal over op de weg naar Damascus. Het was geen reactie op ook maar iets wat Paulus gedaan zou hebben om Gods genade te winnen. Het was volkomen soeverein — dat betekend dat het volkomen vrij en onverdiend was en dat het met overweldigende macht en kracht kwam. Welke weerstand Paulus ook zou proberen te bieden tegen deze soevereine genade, het moest wijken voor de overwinnende liefde van God.
Bewijzen van Gods soevereine werk
Kijk naar de bewijzen van Gods soevereine werk hier. Eerst, God veroorzaakt een licht uit de hemel wat hem omscheen met verblindende helderheid. Het verblinde Paulus drie dagen — dat wil zeggen, totdat Ananias hem de handen oplegde (v. 17) en gebeden had. Dus God verblinde hem en Hij nam de blindheid weg. Hij gaf Paulus een krachtig teken van de werkelijke geestelijke donkerheid waarin hij leefde.
Ten tweede, let er op dat de stem die vanuit de hemel tot Paulus spreekt niet vraagt om Paulus’ vrije keuze om in Jezus te geloven; het verteld hem precies wat hij moet doen. Vers 5b-6: “Ik ben Jezus, Die u vervolgt… Sta op en ga de stad in en daar zal u gezegd worden wat u moet doen.” Jezus wordt hier als volstrekt machthebbend gezien. Het is Zijn doel om Paulus in Zijn dienst te hebben, er is geen twijfel of dit zal slagen.
Ten derde, de verzen 15-16 maken dit glashelder. Ananias is bang om voor Paulus te gaan bidden, maar Jezus zegt tegen hem in een visioen (v. 15): “Ga, want deze is voor Mij een uitverkoren instrument om Mijn Naam te brengen naar de heidenen en de koningen en de Israëlieten.”
Jezus had Paulus gekozen lang voor dat Paulus Jezus koos. Paulus zegt zelf in Galaten 1:15 dat God hem apart gezet had voor dat hij was geboren. En vanaf toen is hij door Jezus is gekozen, en Jezus spreekt niet alsof hij niet met Hem mee zal gaan. Hij zal meegaan. Zo spreekt Jezus over de grote bediening die Paulus zal krijgen met koningen, heidenen en Israel. En Hij spreekt over hoeveel hij zal lijden — niet zou kunnen lijden.
Het is dus duidelijk dat deze bekering een werk van Gods soevereine genade is. God greep in in het leven van Paulus en, zoals C.S. Lewis het zegt, het verraste hem met vreugde — en met lijden.
Verdere studie en reflectie
Er zijn zoveel meer lessen die we uit de bekering van Paulus kunnen trekken. We kunnen het hebben over het feit dat het ging om drie dagen duisternis en vasten; dat het ging om wonderbaarlijke tekenen zoals een licht en een stem uit de hemel, blindheid, een visioen, genezing; dat God andere personen, Ananias, gebruikte om Zijn soevereine werk te voltooien; dat de oproep tot Christus zowel een oproep was om te dienen maar ook om te lijden; en dat het hoogtepunt van zijn bekering handoplegging, het ontvangen van de Geest en de doop inhielden.
Maar we hebben geen tijd om deze dingen nu nog uiteen te zetten. Ik wil afsluiten met het punt waarmee we begonnen zijn.
4. Om jou
Paulus’ bekering was omwille van jou
Ik wil dat je dit persoonlijk neemt als we afsluiten. God had jou in het oog toen hij Paulus koos en hem redde uit soevereine genade. 1 Timotheüs 1:16 is heel kostbaar hier:
Maar daarom is mij barmhartigheid bewezen, opdat Jezus Christus in mij, de voornaamste van de zondaars, al Zijn geduld zou tonen, tot een voorbeeld voor hen die later in Hem zouden geloven tot het eeuwige leven.
Als je in Jezus geloofd tot het eeuwige leven — of misschien nog moet geloven in Hem tot eeuwig leven — dan is Paulus’ bekering omwille van jou. Het is om Christus immense lankmoedigheid levendig te maken voor jou. Paulus leven voor zijn bekering was een lange, lange beproeving voor Jezus. “Waarom vervolgt u Mij?” vroeg Jezus. “Jou leven van ongeloof en opstandigheid is het vervolgen van MIJ!” Paulus was apart gezet door God voordat hij geboren was. Dus zijn hele leven was een tijd van misbruik van God, en een lange verwerping en bespotting van Jezus, Die Hem lief had.
Daarom zegt Paulus dat zijn bekering een voorbeeld is van Jezus lankmoedigheid. En dat is wat Hij ook jou vandaag aanbiedt. Het was omwille van ons dat Hij het deed op de manier waarop Hij het deed. Om ons de volledigheid van Zijn lankmoedigheid te laten zien. Opdat we de moed niet zouden verliezen. Opdat we niet zouden denken dat Hij ons niet zou kunnen redden. Opdat we niet zouden denken dat Hij te snel woedend is. Opdat we niet zouden denken dat we te ver zijn afgedwaald. Opdat we niet zouden denken dat onze liefste niet bekeerd kan worden — plotseling, onverwacht, door de soevereine, overvloedige genade van Jezus.
